Dr. Bram Brouwer

Home | Terug

Ik werkte gisteravond aan mijn column over de 2-Doc tv-documentaire Man made van Sunny Bergman  ik toen op de radio het nieuws hoorde over de brand in de Parijse Notre Dame (Onze lieve vrouw). Voor ik de beelden zag, dacht ik aan een lokaal brandje in die gigantische kerk. Niet dat ik geen ervaring heb met grote branden.

In 1963 zag ik V&D op de Nieuwstad in vlammen opgaan. Tijdens een trektocht op de fiets in de jaren zeventig, samen met mijn helaas overleden levenspartner Gonnie, ervoeren wij in de Franse Pyreneeën angstige momenten toen een complete berg in brand stond. Achteraf waren de risico’s voor ons gelukkig minder groot dan ze voor ons leken. Er gingen wel hele dorpen in vlammen op, met meerdere doden. Ook herinner ik mij levendig hoe ik in 1981 de pakhuizen aan de Hoekstersingel in Leeuwarden zag afbranden. Bij de daar gevestigde tapijthandel kochten wij onze vloerbedekking toen wij naar Mantgum verhuisden. En de grote brand aan de Kelders in 2013. Daar ging niet alleen het geboortehuis van Mata Hari in vlammen op, maar liet ook Idsart Otto het leven.

De tekst gaat verder na de afbeelding

15 april 2019 - Grote brand in de Notre Dame du Paris

Toch kon ik mij niet voorstellen dat zo’n imposant gebouw als de Notre Dame in vlammen op zou gaan. Die gedachte paste eenvoudig niet in mijn hoofd. Maar bij het zien van de tv-beelden bleek het onmogelijke toch mogelijk. De voor Parijs, Frankrijk, Europa en de westerse beschaving iconische Notre Dame leek verloren te gaan. De kerk waar honderdvijftig jaar aan gebouwd was, werd in acht uur vernietigd. Met tranen in mijn ogen zag ik verslagen en huilende Parijzenaars, die soms met bidden en religieuze liederen het onheil probeerden af te wenden. Je hoeft niet gelovig te zijn om te beseffen dat de Notre Dame en haar kunstwerken een iconische waarde hebben voor onze westerse cultuur. Ze is dan ook uitgeroepen tot wereld erfgoed.

In 2009 kreeg ik mijn bull als master in de psychologie in de Martinikerk in Groningen. Na afloop van de uitreiking werd ik met nog enkele mensen rondgeleid over de zolders van die kerk. Die rondleiding maakte mij duidelijk hoeveel enorme houten balken dat dakgewelf al eeuwen overeind houden. De Martinikerk is een behoorlijk imposant gebouw, zeker als je over de zolders loopt en hier en daar even in de diepte van de kerk kunt kijken. Maar vergeleken bij de Notre Dame is de Groningse kathedraal maar een kerkje. 

Zo’n tweehonderd jaar geleden was de Notre Dame na de Franse Revolutie zo vervallen dat men haar wilde afbreken. De populariteit van Victor Hugo’s boek de Klokkenluider van de Notre Dame voorkwam dat echter. De renovatie duurde destijds vijfentwintig jaar. Alle keren dat ik in de Notre Dame ben geweest was ik enorm onder de indruk van het gebouw en haar inhoud. Ik ben bang dat de wederopbouw zo lang gaat duren, dat ik dat niet nog een keer ga meemaken.

***

Copyright © 2006-2022 - Dr. Bram Brouwer - All Rights Reserved